Ik ben twee en ik zeg nee

Peuterland 

Het is inmiddels alweer april en ik ben alweer 8 maanden au pair. Niet te geloven dat het zo snel gaat! Charlotte is inmiddels van een baby een echte toddler geworden en is enorm gegroeid in de tijd dat ik hier ben. 

Augustus '14

Februari '15

Oktober '14

Haar mama vraagt me vaak of het moeilijker of juist makkelijker is geworden om voor haar te zorgen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee, elke leeftijd heeft zo z'n eigen voor- en nadelen. Toen ik hier in augustus kwam kon ze bijvoorbeeld nog niet zo ver lopen en op zich is het wel handig nu ze zelf helemaal naar het strand kan lopen (en weer terug als je geluk hebt). Het nadeel daarvan is weer dat ze nu echt HEEL snel is en als je heel even niet kijkt, staat mevrouw al beneden in de keuken terwijl je zelf nog boven bent-en dit is geen klein huis kan ik u meedelen.

Nee ik weet niet wat makkelijker is, een kind van een jaar en 4 maand of een kind van 2. Maar ik weet wel wat leuker is! Een kind van 2, absoluut! Ze leren zo snel en zijn adorable- EN DAT WETEN ZE OOK. Als er onbekende mensen bij zijn, schiet Charlotte in haar cute-mode en doet ze alsof ze verlegen is omdat ze weet dat mensen dan om haar gaan lachen. Het is zo grappig om te zien dat ze alles wel door hebben, maar grote komedie spelen. Zo ook als ze iets doet wat niet mag en je kijkt haar aan. Ze blijft dan doorgaan met waar ze mee bezig is en zegt 'sorry' met een grote grijns op haar gezichtje. Daar kan niemand tegenop hoor! :) zelfs ik zwicht voor die smile..
Dat smilen is namelijk veel beter dan het janken en krijsen wat peuters echt heel vaak doen. Zomaar. Of omdat iets net niet gaat zoals zij het willen. En dan niet een beetje huilen, maar echt krijsen als een dier in doodsnood net zolang tot je ze geeft wat ze willen. Gelukkig wordt dat wel minder en gooit ze zichzelf niet meer op de grond (lees: de oude stenen vloer in de keuken. dat geeft me toch n klap).

Twee weken geleden was Charlotte jarig en de hele dag zijn we in de weer geweest met haar, haar cadeautjes en de gasten die langskwamen om het te vieren. Ik heb dus de hele dag met duizend kinderen rondgedanst, super! 

 Cadeautjes uitpakken is natuurlijk helemaal een feest voor zo'n kleintje! En als je 4 siblings en een au pair hebt en iedereen een groot cadeau  heeft gehaald, weet je niet meer waar je kijken moet. Cadeau uitpakken-2 seconden bekijken-weggooien-nieuw cadeau.

Je schrijft eigenlijk nooit iets over jezelf Aline. Wat voer jij eigenlijk uit in Engeland? Alles wat je schrijft, gaat over Charlotte of de andere kinderen.
Well op het moment is het weer hier zo slecht en de situatie in het gezin zo druk dat ik een beetje thuis opgesloten zit, dus mijn leven draait vooral om de kids, ik heb afgelopen tijd echt meer dan 14 uur per dag met de kids doorgebracht. I don't mind :) Ik hou van ze en ze geven enorm veel liefde terug. 

Laatst ging ik naar town met de 13 year old en de 6 year old, de laatste stond helemaal te springen omdat we haar meenamen en omdat we met de TREIN gingen en omdat ik een JOJO voor haar haalde en een HOT CHOCOLATE. Het is zo grappig om met haar te shoppen, want ze gedraagt zich als je persoonlijke styliste 'I think this will look good on you, Aline' Op de terugweg hadden we dan de trein gemist en ze was helemaal in paniek 'WHAT ARE WE GONNA DO? ARE WE STUCK HERE?' Ik heb dan als troost haar nagels maar gelakt terwijl we wachtten op haar papa die ons kwam ophalen en ze heeft nog 4 uur gegiecheld omdat ik haar nagels buiten had gelakt waar iedereen het kon zien. 

De laatste week was een enorm drukke week omdat de host mama in het buitenland zat dus ik had alle kids onder mn hoede en moest ineens alle kleine ruzietjes en dingen op gaan lossen. Ik voel me echt oud nu! Vooral heel verantwoordelijk..
Wat soms voor stressvolle situaties zorgt.
Het strand hier (oké ik kan er geen goede foto van vinden dus ik zal het proberen te omschrijven) is: zand, 100 meter keien, zand en dan zee. Vorige week was het wel 12 graden hier (dus SUPER warm) (mensen zwommen in zee, I kid you not, they did) en de 2 yo, 6yo, 13 yo en ik gingen naar het strand. We waren de keien overgestoken en waren zandkastelen aan het bouwen en elkaar nat gooien en alles heel leuk. Tot ik merkte dat het vloed werd, want de strook met keien liep vol water. En dan duurt het nog maar 10 minuten voor het hele strand weg is dus ik begon iedereen aan te sporen hun schoenen aan te doen en alles. Maar de 6yo had bedacht dat ze haar schoenen niet aan wilde omdat ze nat waren..5 minuten later stond er al een flinke laag water op de keien en het is super gevaarlijk om over die dingen te lopen als ze nat zijn want je breekt zo je nek..maar mevrouw was nog steeds bezig met haar sokken..Dat zijn van die momenten waarop ik in mezelf lichtelijk begin te flippen..Op zich had ik er niet veel zin in om te moeten zwemmen met 2 kinders. Met mijn zeer tactische opmerking dat ze kon kiezen, verzuipen of haar schoenen aantrekken heb ik het dan toch gered om 7 minuten na het begin van de vloed haar schoenen aan te krijgen en konden we eindelijk die keien oversteken. Dat was het moment waarop ik meteen mn dreigement weer terug wou nemen, want mevrouw stond stil op de keien en durfde niet meer te lopen 'WE'RE GONNA DIE, WE'RE GONNA DIE WEEEEEEEEEEH WE ARE GONNA DIEEEEEE' Daar loop je dan, met je lange laarzen en je lange broek...over spekgladde keien...bijna kniehoog water..met een tweejarige op je arm die niet wil blijven zitten en een zesjarige aan je andere arm die constant uitglijdt en jou bijna meetrekt het water in..EN DIE OOK NOG EENS LOOPT TE SCHREEUWEN. Ah en denk maar niet dat iemand je helpt in je struggle :p Iedereen stond mooi toe te kijken hoe ik daar liep te ploeteren en niemand steekt een hand uit..Oh well x) We hebben het nog overleefd allemaal en achteraf heb ik er heel hard om gelachen en zijn we on bare feet naar huis gelopen :')
Mijn laarzen kan ik weggooien en mn broek is n beetje gebleekt, maar ik heb weer iets waar ik later om kan lachen! 

Dingen die ik geleerd heb in Engeland (en over/van Engelsen)....

-Bibberen als ik mensen thee zie drinken. Vooral omdat ze er sloten melk in gooien. Brr! Ik vond het al ranzig, maar dit slaat echt alles. O en van dat stereotype dat je altijd leert op school over theedrinkende Britten is werkelijk geen woord gelogen: ze doen niet anders!

-Hele gesprekken met mensen voeren van wie ik de naam niet eens weet. Ik heb mezelf getraind om van iedereen met wie ik praat 1 ding te onthouden voor future conversation. Iedereen weet natuurlijk dat ik de Nederlandse au pair ben, maar ik moet 100 namen en verhalen onthouden.

-Jam eten. Engelsen smeren dat werkelijk overal op! En als ik zeg overal op, bedoel ik ook..OVERAL OP! Op brood, toast, pannenkoeken, cake, taart, koek, crepes, muffins, donuts. OVERAL OP.

-Met bejaarden omgaan. Ik werd altijd zenuwachtig van ruimtes vol bejaarden, maar sinds ik naar hun koffie ochtend ga, kan ik het goed met ze vinden. Ik word alleen nog zenuwachtig als ze hun hele levensverhaal aan me gaan vertellen en uiteindelijk bij een overleden dierbare uitkomen en in tranen hun verhaal doen terwijl ze mijn arm vasthouden. Het zijn zulke liefjes!

-Enorm beleefd zijn. Klinkt misschien alsof ik geen opvoeding heb gehad, maar al krijg je de beste opvoeding van de wereld je haalt het nog steeds niet bij de Britten qua beleefdheid. Voorbeelden van die overdreven beleefdheid:

1. Minstens 3 keer sorry zeggen als je langs iemand wil die eigenlijk gewoon pal in de weg staat. 'Excuse me, sir. Sorry. Sorry for bothering you but can I just..Thank you, sorry again!' Daar dan ook het meest beleefde antwoord mogelijk op terug krijgen 'Oh sorry, that's okay, I don't mind, sorry, no it's okay I'm fine, sorry'

Terwijl ik eigenlijk denk: Man je ziet toch dat je in de weg staat en je hoort me toch al 3 keer kuchen (Nog zo'n habit die vrij Brits is maar die ik van mezelf al bezit. Enorm awkward eerst een uur achter iemand blijven staan omdat je bijna niet durft te vragen of hij even aan de kant wil gaan, want stel je voor dat je hem lastigvalt) En terwijl hij eigenlijk denkt: Oké oké oké oké ga er maar langs ik stap wel even opzij, jeez.

2. Die keer dat ik plat op mijn gezicht viel op het station en iemand me overeind hielp, hoorde ik mezelf ook zeggen: 'Sorry, no no I'm okay! I'm okay, sorry. Sorry' En misschien lijkt dit nu overdreven, maar dit zijn nog weinig sorry's in vergelijking met de sorry's die ik naar mn hoofd krijg on a daily basis.

3. Ah en dan heb ik het nog niet gehad over alle 'Thank you's' Want die zijn ook niet van de lucht! Je bedankt iemand als hij vraagt hoe het met je gaat. Niet eens bij wijze van spreken. Gewoon echt doen! 'I'm fine, thank you, how are you?' Zo doe je dat. En niet anders, want dan vragen ze het nooit meer omdat je ongelofelijk onbeleefd en rude tegen ze gesproken hebt.

4. 'Please' en 'Thank you' gaan eigenlijk hand in hand..Ik denk dat de gemiddelde Engelse die woorden minstens 40 keer per dag gebruikt.

-Mensen in Cumbria (County) zeggen 'Are you alright? ' in plaats van 'How are you?' Ik heb serieus een paar weken gedacht dat ik er ziek uitzag omdat iedereen me dat bleef vragen. Tot ik het een keer aan mn host family vroeg en ze me uitlegden dat dat hier normaal is en dat ik gewoon dezelfde vraag weer terug kan stellen.


-Britten houden van Doctor Who! Het zit in hun systeem en het is een schande dat ik er nog nooit iets van gekeken heb. Ze snappen me niet en vragen zich af of ik van een andere planeet kom (letterlijk).

-Hetzelfde geldt voor Harry Potter. Kijk het als je in de gunst van de Britten wil liggen.

-Nog zo'n stereotype: British people love to queue. Het is helemaal waar en ik ben er stiekem wel een beetje jaloers op. Zelfs bij McDonald's staan er rechte rijen en wacht iedereen netjes op z'n beurt!

-Als we toch met stereotypes bezig zijn, zal ik er nog een paar opnoemen die gewoon waar zijn: *Britten zijn sarcastisch, allemaal.
*Ze kunnen werkelijk geen andere talen spreken (En de mensen hier schamen zich soms t.o.v. mij omdat ik zo goed Engels kan spreken..Alles valt te leren peeps)
*Ze houden zich aan de regels. Uit angst voor social embarassment. Dat is het ergste wat je als Brit kan overkomen (wat dat betreft pas ik best bij ze)
*Ze klagen inderdaad de hele dag over het weer, maar dat doen Nederlanders ook dus dat telt niet.

-Je moet in Engeland toestemming vragen als je iemands hond wil aaien anders zijn ze vreselijk offended. No kidding ik heb dit meerdere keren geprobeerd en het er zelfs met iemand over gehad, omdat ik het een vreemd verschijnsel vond. Ze gaf me gelijk en lachte me heel hard uit omdat ik het punt niet snapte. Natuurlijk raak je andermans hond niet zomaar aan, Aline. Hoe kan je nu denken dat het wel mag?

-Zwaar ontbijt eten. Ik mag dan bij Amerikanen wonen en Amerikaanse ontbijtjes eten i.p.v. Engelse (which is a good thing want de Engelse ontbijtjes zijn serieus vies, vet en..ugh) maar na 5 maanden ligt het altijd nog als een steen op m'n maag. It's getting better tho.

-Met mes en vork eten! (Zonder ze continu weer van hand te verwisselen)

-Het Amerikaans accent zo goed onder de knie krijgen dat onbekenden altijd eerst vragen of ik uit Amerika kom (en een of ander funny Amerikaans accent heb). Win!

-Je legt heel, heel, heel veel woorden neer als je heel aardig probeert te onderhandelen met kinderen.

-Amerikanen kunnen beter tegen grapjes dan Britten

-Ik ben best direct ben in speach..Ik zag mezelf niet per se zo maar vergeleken bij Engelsen ben je dat al heel snel. Ik ben geen grote fan van het sugarcoaten van elke mening die ik geef, maar ik begin het te leren..Voor m'n eigen bestwil.

-Fietsen in Engeland is om je dood vragen! En niet alleen omdat je links moet fietsen (en over elke bocht na moet denken omdat je ze andersom moet nemen voor je idee) maar ook omdat ze fietsers hier gewoon haten. Ze rijden je liever van de weg af dan dat ze even wat langzamer langs je rijden. Leve Nederland waar ik kan fietsen zonder doodsangsten uit te staan!

-Engelsen, of het nu Britten of Amerikanen zijn, houden allemaal van Nederland. Al zijn ze er nog nooit geweest, ze hebben allemaal een vreemde fascinatie voor Nederland en willen er een keer naartoe.

-Dit is echt waar:

















Dit was weer mijn vrij ongestructureerde informatiebom voor vandaag..
Nog 2.5 maandje te gaan hier en dan kom ik alweer terug naar Nederland voor de zomer om daarna door te verhuizen naar België. Het is heel gek om te bedenken dat ik hier alweer zo snel wegga net nu ik zo'n leuke band heb opgebouwd met iedereen hier in het gezin. Soms haten ze me als ik de strenge au pair moet uithangen, maar toch komen ze altijd weer bij me knuffelen en ik wil er helemaal nog niet aan denken om straks 'byebye see you later' te moeten zeggen.
Aan de andere kant heb ik echt wel weer zin om naar Nederland te gaan en dan door naar Belgium. Gewoon weer iets nieuws, weer iets anders. Iets wat ik, net als het au pair zijn, echt super graag wil en ook ga proberen vol te houden.

Aan alle mensen die dachten dat ik het hier nog geen 3 maanden vol zou houden, I proved you wrong ;) Ik ben er nog steeds en ik heb nog geen moment spijt gehad van m'n keuze!
Alleen heel soms als ik mopper op het weer. Vooral de afgelopen week, want het is hier max. 12 graden geweest en dan ben ik wel jaloers op de 18, 22 en warmer die jullie hebben. Ik hoop dat er nog wat mooi weer overblijft voor in juli!

Adios!