Is kinder tv echt zo vreselijk? Pop in, en het mooie aan St Bees

Kinder tv

Wat doe je als een peuter grumpy is? Dan laat je haar geweldige tv-shows zien. We bezitten hier over een uitgebreide collectie dvd's van de  favoriete tv-shows van de 1.5 year old. Nu is 1 aflevering per dag kijken niet te erg, maar ik heb inmiddels alle dvd's minstens 10 keer gezien. Mijn grootste schrik is 'Peppa Pig'. Als je daar een uur naar gekeken hebt, wil je echt in je bed kruipen en er nooit meer uit komen. 

Peppa Pig family

Voor degenen die dit geweldige programma niet kennen, zal ik een korte beschrijving geven. Het gaat dus over de Piggy family: Peppa Pig, George, Mommy Pig& Daddy Pig. Als je eenmaal over de ergernis heen bent dat ze om de 2 zinnen knorren, ga je op andere dingen letten. Bijvoorbeeld het eeuwige gehuil van George, Peppa die bij alles wat ze doet zegt 'I'm very good at....', Daddy Pig die bij alles wat hij doet zegt 'I'm a bit of an expert at...' en Mommy Pig die dan altijd overdreven lacht en 'Silly Daddy Pig' roept. Zie je wat hier gebeurt? Ik ken het al zo goed dat ik het in mijn hoofd helemaal ben gaan analyseren. Ik weet dat het voor 'pre-school' kinderen is gemaakt, maar als zelfs een 6-jarige kan zien dat de verhalen enorm onrealistisch zijn, krijg je toch wel zo je twijfels. Voorbeelden? O genoeg, maar ik zal er maar 2 noemen: Je laat je teddybeer in het vliegtuig liggen? Geen probleem de politie houdt je onderweg aan en geeft je je beer terug. Je komt een bij een autoverhuur-stal? Dan vragen ze of je eieren, bloemen of een radio wil kopen voor ze snappen dat je een auto wil huren.

Nu heb ik geleerd dat je altijd iets positiefs tegenover het negatieve moet stellen dus dat zal ik maar even doen. Peppa Pig is hét middel bij uitstek om kinderen rustig te krijgen als ze grumpy/huilerig zijn. Het werkt bij de peuter en ook bij de 6-jarige. O en stiekem kijken de andere kinderen ook gewoon mee, maar dat geven ze niet toe. De wereld van Peppa Pig is ergens ook wel makkelijk en simpel. En het is 1 van de tv-shows die nog lekker 'normaal' is gebleven. En met 'normaal' bedoel ik dat het lijkt op wat vroeger op tv was. Tegenwoordig is kinder tv echt niet meer leuk om naar te kijken! Alles moet zo 'groots' en 'nieuwerwets' zijn tegenwoordig, maar Peppa Pig's enige moderne device is de 'sat-nav' in de auto. Ja, ik vind dat leuk. 

Als Peppa Pig niet werkt hebben we altijd nog 'Barney'. Dit beest:

https://www.youtube.com/watch?v=GjbR9rHI9Vw

Ja dat liedje komt er zo uit rollen als je de naam Barney noemt. En eigenlijk nog veel meer liedjes. Barney is dus een (of ander vreemdsoortig dinosaurus-geval) knuffel en de kinderen denken dat hij echt bestaat en dan wordt hij ineens huge en komt hij tot leven. Ofzo. Het is mij niet volledig duidelijk hoe dat werkt, maar het is creepy. Voor Barney geldt: als je er een uur naar gekeken hebt, vallen je tanden uit je mond zo zoet is het. Ik ken inmiddels alle liedjes en ga daar mijn familie mateloos mee ergeren in de twee weken die ik in Nederland ga doorbrengen in December. Ik zing niets anders meer!
Wat vind je dan zo erg aan Barney Aline? Well, het legt zóveel de nadruk op het aanleren van goede dingen (how to be a friend) dat het té zoet wordt en je er alleen nog maar sarcastisch op kan reageren. 

Ben ik de enige die deze programma's vreselijk vindt? Gelukkig niet! Mijn host mama heeft er net zo'n hekel aan als ik en ik heb op Peutergroep ook eindelijk een mama gevonden die het verschrikkelijk vindt! Die is zelfs zo ver gegaan dat ze haar kinderen geen tv meer wil laten kijken. 'Seriously Aline, what if they start talking like that? I can't allow them to watch that anymore.' I'm not alone. En dan maakt het niet uit dat er daar nog 25 moeders (en kinderen) zitten die het allemaal gewéldig vinden.. Wij snappen elkaar!

Pop in
De wekelijkse 'pop in' in een kleine 'hall' naast de kerk is eigenlijk een beetje de bejaardenclub van het dorp. Maar zo mag ik het absoluut niet noemen natuurlijk, dat is grof en je moet altijd eerbied hebben voor grijze haren. Wat ik dan op zo'n 'pop in' doe? Taart eten vooral. Verder probeer ik antwoord te geven op de vragen waar die oudjes me mee bestoken zonder dat ze het doorhebben. Ze vragen je echt het hemd van het lijf en zo gauw ze doorhebben dat je uit Nederland komen, praten ze alleen nog maar over Corrie ten Boom en Anne Frank huizen. En toch vind ik het heel leuk om daarheen te gaan! Waar in Nederland alle oude mensen een hekel aan mij hebben omdat ik zulke 'donkere ogen' heb (echt waar hoor!) zijn ze hier allemaal gek op me. Vandaag kwam een oud vrouwtje mijn host mama nog even vertellen dat ze vorige week met me gepraat had en dat ik zo'n 'sweetheart' ben, hoe schattig is dat? Het moet ook wel een hilarisch beeld zijn: een zaal vol bejaarden en dan één 19-jarige met een peuter op schoot er tussen. Volgens een man daar is het 'very heroic' van me om daar heen te gaan want zoals hij zegt: 'You're just sitting here among the old people every week..I hate old people' De enige reden waarom hij ze niet mag is omdat het zo'n gekakel is daar en hij zo doof als een kanon is, maar sommige mensen nemen zijn beledigingen serieus en toen werd het bijna een fight als ik niet tussenbeide was gekomen. Ja, oude mensen worden gerust weer een beetje kinderlijk en gelukkig ben ik inmiddels getraind om met kinderen om te gaan.

Het mooie aan St Bees
Blijkbaar is St Bees 1 van de beste plaatsen om te leven in Engeland. (
http://www.bbc.co.uk/news/business-28918709) Ja ik moest dat nog even met jullie delen want ik word hier doodgegooid met die informatie. Maar  wat is er nu zo mooi aan St Bees? Als je het aan de inwoners van het dorp zelf vraagt, zeggen de meeste dat het hier gewoon heel veilig is. Kinderen kunnen zelf van school naar huis lopen en criminaliteit is er bijna niet. (Ik wou die mensen vertellen dat ik mijn kind niet alleen naar huis zou laten lopen langs de spoorwegovergang, maar wie ben ik he.) Maar naast die dingen, is er dan nog iets mooi aan St Bees? Het blijft verdacht stil. En dan zegt iemand dat er vast nog wel meer goede dingen zullen zijn, maar dat ze die niet zien door de regen. Ik vond dat best raar om te horen want zó vaak regent het hier nu ook weer niet. Toen ik over dit deel van Engeland las, dacht ik minstens dat ik zou verzuipen en elke dag tot mn knieën door het water zou moeten lopen buiten. Het weer is hier eigenlijk net als in Nederland, alleen áls het regent dan regent het ook goed hard. Maar zien die mensen dan zelf niet hoe mooi hun dorp eigenlijk is? De heuvels die altijd in een soort nevel gehuld zijn en waar de zon 's ochtends zo mooi opkomt? De zee waar de zon zo prachtig ondergaat? Oké de zon gaat net iets te vroeg onder tegenwoordig (tussen 15 en 16u 's middags) maar het is echt prachtig om naar te kijken. Ik sta dan ook nog altijd voor het raam als de zon ondergaat. Om jullie even te laten zien dat ik niet zomaar wat verzin, hier een paar onbewerkte foto's die ik met mijn gsm (en door het raam) gemaakt heb, dus in het echt is het nog veel mooier!

Vanochtend vroeg

En ja, soms heb je dagen waarop het er om 15u 's middags zo uitziet:

Maar dat neem je dan toch gewoon voor lief?

mooi he die reflectie van mij ;)

Volgende keer meer hersenspinsels. En dan leg ik beter uit waarom St Bees nu eigenlijk zo mooi is, hoewel ik denk dat jullie het aan de foto's ook al wel kunnen zien.

Laters! Groetjes uit St Bees.

Ps: Ik moest nog iets goeds over Barney zeggen, komt ie dan: https://www.youtube.com/watch?v=KmpMO2dJQ6Q als ik dit liedje zing, komt deze mevrouw mij meteen knuffelen en kusjes geven! <3

Lang verhaal. Oorbellen, birthdays, dagjes uit en indoor playgrounds

Joehoeeeeeee!!
Het is weer storytimeee

Vooraf even dit: Deze blog gaat heel klagerig klinken. Maar als ik 'klaag' bedoel ik dat altijd grappig naar mezelf. Ja leg dat maar eens uit. Ik heb soms van die 'IK HEB EEN HEEL ZWAAR LEVEEEEEEEEEEEEN' momenten en lach mezelf daarna keihard uit. That's it!

Na de fail van vorige keren is het eindelijk gelukt! Ik heb mn second lobe piercing! :D
Met mijn 12-jarige au pair 'zusje' naar town gegaan to get it done -ik moet echt stoppen met dat Engels tussendoor I know- Al zwaaiend met mijn paspoort kwam ik de shop binnen gehuppeld omdat hetzelfde mens er weer stond. Ze herkende me blijkbaar nog en was nogal verbaasd dat ik toch écht 19, almost 20 ben -nadat ze 5 minuten mn paspoort had bestudeerd omdat ik volgens haar niet echt op de foto leek-

Goed. Toen mocht ik dus op de grote stoel voor het raam zitten en een heel formulier invullen blabla 1000 vragen beantwoorden blabla. Uiteindelijk de vraag 'are you nervous? you look nervous?' Als ze nou gewoon die oorbellen meteen erin geschoten had was ik ook niet nervous geweest maar mevrouw moest zo nodig een lolly halen zodat ik niet flauw zou vallen. Au pair zusje was zo leuk geweest om te vertellen dat zij flauwviel na het schieten van haar oorbellen en dat ik dat ook deed toen ik 12 was. Confession time: ik viel inderdaad flauw toen ik 12 was. Ik was een watje. 

En alsof ze me nog niet genoeg beledigd had met mn paspoort de vorige keer zegt t mens tegen me:
'Oh dear you have to tell me when you're feeling like you're gonna faint, because I don't think I can see that...Your complexion is just..strange! Did you know that you have yellow undertones? Is one of your parents Asian?' Uhm nope :')
Uiteindelijk moest au pair sis op een stoel naast me gezet worden met een lolly en een nat doekje tegen haar hoofd, omdat ze helemaal wit wegtrok terwijl er nog niks gebeurd was. Dus terwijl zij trillend naast me zit en mijn hand vasthoudt -omdat ZIJ bang was dus- ging mevrouw piercer een oorbel schieten. Daarna vond ze het nodig een pauze in te lassen zodat ik even kon 'wennen' en vertelde ze mij waar zij zelf nog meer piercings had zitten -naast de neus, lip, tong en wenkbrauwpiercing en de 9 oorbellen in haar oor die ze me al had laten zien- en hoe het voelt als je een navelpiercing of lippiercing krijgt. Ja dat is nog es een smart move.

Uiteindelijk duurde die hele grap langer dan een half uur en was ik een soort showpaard op die grote stoel daar. Geweldig. Maaaaaar ik heb nu wel mn second lobe piercing en mn oren zitten er nog aan :D 

Op naar het tweede geweldige verhaaltje! De birthdays..
In de paar weken dat ik hier ben heb ik al 3 verjaardagen meegemaakt en maandag is nummertje 4 jarig. Helemaal leuk hoor, maar als je mensen nog maar een paar weken kent is het best moeilijk om cadeautjes te shoppen. Helemaal als je Aline heet. Voor host mama was het niet zo'n enorm probleem, toen was ik toch ziek en heeft haar host papa mijn cadeau gehaald. Voor 6 year old was het ook niet al te moeilijk aangezien zij alles leuk vindt wat roze of glitter-princessy-achtig is. Maar shop maar eens cadeautjes voor meiden die 13 en 16 worden! Spaar me!
Nu is er iets wat nog erger is dan cadeautjes shoppen en dat is.... een 'kinderverjaardagsfeestje' houden. Voor een kind van 6. Met haar 7 hypere vriendjes en vriendinnetjes. Host mama en ik hebben 2.5 uur overleefd met die kids en dat willen we nu op een t-shirt hebben..Ze waren 2 minuten binnen en er renden 3 kids boven rond, 1 in de kelder, 2 op zolder en de anderen klommen door het raam naar buiten.. En dan kan je daar mooi achteraan rennen met een half wakkere en huilende 1.5-year old op je arm..En als je dacht dat die kids ook maar 1 seconde naar je zullen luisteren heb je het ook goed mis. Ze willen voor alles wat je ze verbiedt een reden en als je geen reden wil geven gaan ze gewoon door. KOM OP JULLIE ZIJN VIJF.ZES. Toen ik zo oud was begon ik al te huilen als een volwassene grote ogen opzette maar hey vroeger was alles beter :P

Verrassend genoeg was het enige wat geen gezeur/rommel/drama/gehuil/gevechten opleverde het maken van de pizza's..dus dat was gunstig..dachten we..Ik wil niet eens alle details typen want dan krijgen jullie een hekel aan kinderen die jullie niet eens kennen, maar ik snap niet hoe 5-jarige kinders zo bizar vervelend kunnen zijn..Een klein idee van 'the party': Elke keer als au pair kindje iets zei, werd haar Amerikaanse accent nagedaan door die vriendjes van haar. Een meisje wenste geen taart en vroeg of we voor haar niks anders hadden. Toen we nee zeiden keerde ze het bord met haar taart om op het vloerkleed en liep de kamer uit. Toen ze terugkwam wenste ze fruitsap in plaats van lemonade en toen ze dat niet mocht rende ze naar buiten. Vervolgens slaat hetzelfde kind 2 jongens in elkaar, molesteert 3 toys van de kids hier, trekt andere kinderen van de schommel af en dacht dat ze mij ook wel even kon slaan zonder dat ik er wat van zou zeggen. Weer een ander kind schopt een voetbal in het gezicht van de 1.5 year old en vindt dat zo'n leuk spel dat ik hem uiteindelijk bijna aan zn haren naar binnen moest slepen. Dat kind krijgt weer ruzie met de vechtersbaas van de club. Je gaat buiten spelletjes doen met ze en ze zeggen ijskoud dat ze geen zin hebben in spelletjes. Een meisje jat het verjaardagscadeau van 6 year old en rent ermee weg. Grote miserie. Oh dear ik was zo blij toen na 2 uur de eerste ouders op kwamen dagen! En dan blijken de meest rustige en aardige mensen die je hier gezien hebt de ouders te zijn van de grootste donderstralen..en vragen ze aan je of hun kids zich gedragen hebben. 'Welleuhhh...It was fine yeaahhhh! they had so much fun!' 

Ik weet in ieder geval 1 ding..Als alle kids tegenwoordig zo zijn, schrap ik 'juf worden' definitely van mn lijstje af. Ik moet er niet aan denken om langer dan een half uur met 20 van die duuveltjes opgescheept te zitten..Hoewel ze oooooook best leuk zijn. Ja. Kinderen zijn leuk. Maar deze niet. Ongelofelijk. Ik kan er nog niet over uit :P Normaal heb ik nog wel wat gezag bij kids, maar dit sloeg echt alles..

Deze week is het half term dus we gingen 3 dagen naar Newcastle. Nouja..dat was het plan.
We hebben de peuter 2.5 uur lang stil kunnen houden in de auto, dat is pluspunt 1!
Na de eerste dag in een stadje net buiten Newcastle (kathedralen bekijken, kinderen die te moe zijn om nog te kunnen lopen, je kent het wel) hebben we heerlijk gegeten in een restaurant en dat ging wonderbaarlijk goed (lees: viel in de smaak bij ALLE 5 de kids. dat is iets unieks. daar moet je van genieten! Pluspunt 2!) Daarna eindelijk naar het hotel..Ik deelde mijn kamer met (bijna) 16-jarige, 13-jarige en 6-jarige. Groot feest! Vanaf 20u 's avonds zaten we muisstil in het donker omdat 6-jarige moest slapen, het was bloedheet in de kamer, ik werd verkouden van de airco, de vloer was nog zachter dan het bed en ik lag op een tweepersoonsbed met iemand die steeds mijn kussen jatte. En dan moet je na een nacht zonder slaap om 7.00u kindershows op tv gaan kijken met 6-jarige die de hele nacht wél heeft liggen snurken. Oh ik heb genoten, dat begrijp je wel! 'Gelukkig' hadden de hostmama en papa ook niet geslapen en gingen we diezelfde dag nog naar huis.

Op de weg naar huis gingen we nog even langs een indoor playground voor de kids omdat ze toch 'uit' waren..ze moesten er toch iets aan hebben :)
Dus oké indoor playground it is. Nu ben ik vaker met de jongste naar zo'n plek geweest en dat was echt geweldig! Die kids weten van gekheid niet waar ze moeten beginnen zo groot is dat. Maar ga maar eens in de vakantie naar zo'n plek! Wohoho! als je nog niet doof was, werd je het wel na 5 minuten daar. Maar de kids vonden het leuk, dus dan doe je maar een beetje mee. Host papa had me gefilmd in de go karts, jammergenoeg kan ik jullie mijn excitement niet tonen! (Lees: ik zat opgevouwen in zo'n autootje dat niet vooruitging en ik keek alsof ik het heel leuk vond).

Wat ik me afvraag nu ik dit lees, is of het nu echt allemaal zo dramatisch was of dat mijn beschrijving dramatisch is omdat ik tussen Amerikanen woon en die nou eenmaal de neiging hebben iets dramatischer te zijn dan wij, nuchtere Hollanders. Een random bedenking. Ik denk 50/50 eigenlijk. Heb tegenwoordig de neiging om heerlijk in het Engels te dramaqueenen over dingen die ik eigenlijk helemaal niet zo erg vind..Het is aanstekelijk denk ik. Uiteindelijk heb ik best lol gehad op dat verjaardagsfeestje namelijk! :) En het tripje naar Newcastle was ook niet het ergste wat me ooit is overkomen, want ik heb de beste donut ever gegeten.
En verder blijf ik grote fan van Engeland, de omgeving hier, zelfs het feit dat er altijd mist op de toppen van de heuvels hangt is awesome (lekker spooky voor Halloween ook).

(Ik haat het ook dat er nooit een lijn in mijn verhalen zit. Dit is gewoon mijn hoofd. Wen er maar aan! Ik loop er al 19 jaar mee rond.)

Laterrrrr!

Secret club, American, Insulted

Joehoeee!!
Nu ik eindelijk mijn laptop aan de praat gekregen heb kan ik nog meer blabla-verhaaltjes voor jullie typen :) Dat blabla komt omdat mn hoofd erg druk is op het moment (door alle nieuwe indrukken) en dan ratel ik echt zomaar door zonder enige verhaallijn! Sorry!

Beach Playground

De vraag die ik het meest krijg is hoe mijn dagen als au pair eruitzien. Eigenlijk zijn mijn dagen best relaxed! Ik heb echt heel veel geluk gehad met mijn host family en hoef alleen maar op de kindjes te passen en hoef niks in het huishouden te doen. Mijn werkdag begint om 9.30 's ochtends als het mooi weer is (als het regent om 8.30 want dan gaat de 1yo niet mee met de mama om de 5yo naar school te brengen). Als het mooi weer is neem ik de kleine mee naar de beach playground (zie foto)waar ze zich zelf een uur kan vermaken :)
Dan gaan we weer naar huis en probeer ik haar tevreden te houden tot 12u: lunch time!
Amerikaanse lunch. Peanutbutter and Jelly Sandwich that is. Ik haat jam én pindakaas, maar ik moet toegeven dat de combinatie nog niet eens zo vreselijk is als ik dacht (ja je eet soms zonder te denken met t kind mee, ik zou het niet vrijwillig proberen :P)

Amerikanen....

Om 13u is het naptime en brengt de mama haar meestal naar haar bedje..Ik heb dan vrij tot 15u (ik zei toch dat het relaxed was) en van 15u tot 17.30u let ik op de 1yo en de 5yo, meestal helpen de oudere kids mij daar ook nog bij dus dat is gewoon fun timeeee! De avonden zijn helemaal voor mezelf, maar ik mag ook altijd beneden zitten bij de familie als ze film gaan kijken ofzo :) ze hebben me er graag bij dus dat is erg leuk!



Storytime: 

Vorige week moest ik voor het eerst de 5-year old van school halen..Dus ik loop 10 minuten heuvel op  -ja het is echt nog best steil- met een kinderwagen -bizar charmant gezicht is dat...- om dat kind op te halen. Ze komt naar buiten, rent me voorbij en staat om haar moeder te roepen. Iedereen weet dat ik de au pair ben dus ik kom daar aan rennen met 1-year old op mn arm -die net heeft ontdekt hoe ze zichzelf los kan maken uit haar buggy- 'Hé hé tis oké ik kom je ophalen! kom maar mee!'. Ja grappig Aline. Wat denk je nou zelf? Als het kind haar mama wil, gaat ze echt niet met jou mee. Intussen begint er ook nog een random iemand tegen me te praten.. 'Ahhhhh and you're from America???' Nee mevrouw, ik kom uit Nederland. 'No way! oh wow your English teacher must have been American!' Nee mevrouw, dat was hij niet maar om de lieve vrede zeg ik maar ja en ren achter de 5-year old aan die de heuvel al af begint te rennen. En net als ik haar rustig aan mn hand heb, bedenkt ze zich dat het 'sweeties-day' is en ik snoep voor haar moet kopen. Ja lieve schat! Ik heb geen geld bij me! Krijsen, gillen, schreeuwen..en daar sta je dan met je goede gedrag. En bij elk woord wat je zegt, krijg je: 'DON'T TALK TO ME! I AM NOT TALKING TO YOU I AM NOT TALKING TO YOU!!!' Wat op zich best hilarisch is, alleen kijkt iedereen je aan alsof je de vreselijkste babysitter bent die bestaat..En dan moet je streng zijn. Moi, Aline, streng...tegen kinderen. Gelukkig kan ik best goed toneelspelen! Ben je 3 minuten thuis, is het hele probleem vergeten en hoor je bij haar secret club en mag je haar candy hebben. Ja. Haar. Candy. Mevrouw had dus gewoon nog snoep thuis en ze wilde het uiteindelijk niet eens :') Het is grappig hoe kids zo van dramaqueens in sweet princesses veranderen!


Wat ook grappig is...
Ik ben me daar toch beledigd vorige week door een mevrouw in de Claire's! Ik ging voor een tweede oorbel en ik kon 's ochtends m'n paspoort niet vinden, maar goed je kan altijd proberen dacht ik. (Ja ik ben ook nog iemand die eraan denkt om een paspoort mee te nemen naar zoiets..vond dat al heel wat). Eindelijk had ik de moed verzameld om die krengen te laten schieten, want ik wil het al heel lang. Dus ik stap de Claire's binnen met 12yo au pair kind en we leggen uit wat we willen. vraagt die vrouw 'Sorry, you have to be 16 to get your ears pierced and you look a little bit too young. How old are you, love?'
Dus ik 'I'm 19!'
Zij: 'Oh sorry I don't think you look like 19, do you have your ID on you? '
Ik: 'No I'm sorry. I know I look younger, people always tell me that'
Zij: 'Well I don't think you look like 16 as well, I think you're younger. You know my daughter is 18 and she looks younger than her age, but you look even younger! Maybe you can come back later with your parents. Byebye!'
En dan moet je die walk of shame uit de winkel lopen terwijl iedereen je aankijkt zo van: oooooohhh je hebt gelooooogennn over je leeftijd! shame on you!
Ja awesome! Ik was echt in staat om aan random strangers te vragen hoe oud ze dachten dat ik was. Gunst. Nou weet ik dat ik er jonger uitzie dan 19, maar 15 is ook wel weer een beetje overdreven. Oh well. Volgende week nog maar eens proberen!

En we proberen nog meer volgende week! Structuur krijgen in dit geblabla! :) Ooit gaat het lukken! Ooit :)

Laterrr!

Joehoeee!!!
Ik woon sindskort in een prachtig, klein en afgelegen dorpje in Engeland en begin te wennen aan het beeld van soepkommen vol thee (met melk uiteraard, brrrr) linksrijdende auto's, kinderen in schooluniform en Engelse huizen.

Twee weken geleden woonde ik nog in een 'klein en hecht dorp' in Nederland met ong. 19.000 inwoners; nu woon ik in een klein en hecht dorp in Noord Engeland met slechts 1.800 inwoners. Waar mij in m'n hometown altijd gevraagd werd uit welke familie ik kwam en mensen me soms het hemd van het lijf konden vragen, spreekt men mij hier op straat gewoon met 'Aline' aan en weet bijna iedereen dat ik 'the new au pair from the Netherlands' ben. Dat laatste zorgt vooral voor hilarische situaties omdat mensen denken dat ik hun accent niet versta en daarom echt gigantisch hard tegen me gaan praten (lees: schreeuwen).

De familie waar ik bij woon komt oorspronkelijk uit Amerika dus ik krijg hier een mix van twee culturen mee wat echt hartstikke leuk is- vooral als het om eten gaat. Ze zijn erg welcoming en ik voel me er al sinds dag 1 thuis. Dag 1. De grappigste dag van mn leven. De dag waarop ik om 5 uur 's ochtends helemaal wakker naast mijn bed stond en ik voor het eerst alleen ging vliegen. De dag waarop ze bij de douane in eerste instantie niet geloofden dat mijn paspoort echt mijn paspoort was en waarop ik door 3 mensen gefouilleerd ben bij de security check. De dag waarop ik bijna.uit de trein gezet werd in the middle of nowhere in Engeland omdat er iets mis was met mijn treinkaartje. Een tip van Aline: als je onder zo'n treinkaartjessituatie uit wil komen, zet dan gewoon je slechtste Nederlandse accent op en vertel de beste man 'ai doont understend joe aim Duts'. En voila hij liet me maar gaan. De dag waarop ik er achter kwam dat ik bij een natuurgebied woon en de omgeving hier werkelijk prachtig mooi en heuvelachtig is. De dag waarop het ene au pair kindje me begroet met de opmerking dat ik een Australische stem heb en de andere roept dat ik een grote neus heb. Dat laatste maakte het er grappig genoeg makkelijker op om me op m'n gemak te voelen hier.

Random dingen die ik in die twee weken gedaan heb. Well op de eerste avond mezelf opsluiten in de badkamer bijvoorbeeld. Ik heb mezelf daar een half uur staan haten voor ik om hulp ging roepen..Zeg nou zelf..een au pair die nog niet eens het slot van een deur snapt, daar vertrouw je je kinderen toch niet aan toe.
Op de tweede avond bij mensen dineren die alleen maar kaasdingen op het menu hadden staan (ik griezel van kaas)- Awkward. Gelukkig hielpen de kids mij door mijn bord ongezien leeg te scheppen en hun tomaatjes aan mij te voeren. Verder is dat gewoon heel normaal hier: hele groepen mensen thuis uitnodigen voor lunch of dinner. Je komt nog eens ergens zo.
Verder heb ik veel gewandeld naar de zee, appels en blackberries geplukt uit verlaten tuinen, koekjes leren bakken naar Amerikaans recept en ga zo maar door.

Ik pas overdag op 2 kindjes, waarvan er 1 op school zit. De kleinste is 1 jaar oud en rent het hele huis door..het ene moment staat ze nog naast je in de keuken en het volgende moment staat ze op de zoldertrap. Pfoeeehh ik sport hier meer dan ik in de fitness ooit zou doen denk ik. Zoals ik al zei het is een leuk gezin, leuke kindjes en hiet werken is echt heel tof! De kleine neem ik vaak mee naar de beach playground. She loves it en ik ben dol op de zee dus dat is ideaal!
Een keer per week gaat ze naar een toddler-play-groep. Daar moet ik nog even aan wennen. 19 Schreeuwende peuters en baby's in een kleine ruimte met hun schreeuwende moeders is een beetje teveel van het goede. Vooral de moeders eigenlijk..moeders zijn maar rare wezens. Wezens die in staat zijn je heel trots te vertellen hoe lief hun kleine meisje wel niet is, terwijl hetzelfde kind twee meter verderop met een koekenpan de hersens van mijn au pair kindje staat in te slaan. Say whut? Even wennen dit hele sociale mama-gedoe als je zelf (obviously) geen mama bent. Scheelt weer dat Britten zich nogal verplicht voelen om te vragen hoe het met je gaat en waar je vandaan komt, er is altijd wel iets om over te praten.

Bizar maar waar: ik heb een deuk in mijn pink omdat ik m'n telefoon ondersteun.
Note to self: fix je laptop zodat je kan bloggen, Aline!

Later!