Joehoeee!!!
Ik woon sindskort in een prachtig, klein en afgelegen dorpje in Engeland en begin te wennen aan het beeld van soepkommen vol thee (met melk uiteraard, brrrr) linksrijdende auto's, kinderen in schooluniform en Engelse huizen.

Twee weken geleden woonde ik nog in een 'klein en hecht dorp' in Nederland met ong. 19.000 inwoners; nu woon ik in een klein en hecht dorp in Noord Engeland met slechts 1.800 inwoners. Waar mij in m'n hometown altijd gevraagd werd uit welke familie ik kwam en mensen me soms het hemd van het lijf konden vragen, spreekt men mij hier op straat gewoon met 'Aline' aan en weet bijna iedereen dat ik 'the new au pair from the Netherlands' ben. Dat laatste zorgt vooral voor hilarische situaties omdat mensen denken dat ik hun accent niet versta en daarom echt gigantisch hard tegen me gaan praten (lees: schreeuwen).

De familie waar ik bij woon komt oorspronkelijk uit Amerika dus ik krijg hier een mix van twee culturen mee wat echt hartstikke leuk is- vooral als het om eten gaat. Ze zijn erg welcoming en ik voel me er al sinds dag 1 thuis. Dag 1. De grappigste dag van mn leven. De dag waarop ik om 5 uur 's ochtends helemaal wakker naast mijn bed stond en ik voor het eerst alleen ging vliegen. De dag waarop ze bij de douane in eerste instantie niet geloofden dat mijn paspoort echt mijn paspoort was en waarop ik door 3 mensen gefouilleerd ben bij de security check. De dag waarop ik bijna.uit de trein gezet werd in the middle of nowhere in Engeland omdat er iets mis was met mijn treinkaartje. Een tip van Aline: als je onder zo'n treinkaartjessituatie uit wil komen, zet dan gewoon je slechtste Nederlandse accent op en vertel de beste man 'ai doont understend joe aim Duts'. En voila hij liet me maar gaan. De dag waarop ik er achter kwam dat ik bij een natuurgebied woon en de omgeving hier werkelijk prachtig mooi en heuvelachtig is. De dag waarop het ene au pair kindje me begroet met de opmerking dat ik een Australische stem heb en de andere roept dat ik een grote neus heb. Dat laatste maakte het er grappig genoeg makkelijker op om me op m'n gemak te voelen hier.

Random dingen die ik in die twee weken gedaan heb. Well op de eerste avond mezelf opsluiten in de badkamer bijvoorbeeld. Ik heb mezelf daar een half uur staan haten voor ik om hulp ging roepen..Zeg nou zelf..een au pair die nog niet eens het slot van een deur snapt, daar vertrouw je je kinderen toch niet aan toe.
Op de tweede avond bij mensen dineren die alleen maar kaasdingen op het menu hadden staan (ik griezel van kaas)- Awkward. Gelukkig hielpen de kids mij door mijn bord ongezien leeg te scheppen en hun tomaatjes aan mij te voeren. Verder is dat gewoon heel normaal hier: hele groepen mensen thuis uitnodigen voor lunch of dinner. Je komt nog eens ergens zo.
Verder heb ik veel gewandeld naar de zee, appels en blackberries geplukt uit verlaten tuinen, koekjes leren bakken naar Amerikaans recept en ga zo maar door.

Ik pas overdag op 2 kindjes, waarvan er 1 op school zit. De kleinste is 1 jaar oud en rent het hele huis door..het ene moment staat ze nog naast je in de keuken en het volgende moment staat ze op de zoldertrap. Pfoeeehh ik sport hier meer dan ik in de fitness ooit zou doen denk ik. Zoals ik al zei het is een leuk gezin, leuke kindjes en hiet werken is echt heel tof! De kleine neem ik vaak mee naar de beach playground. She loves it en ik ben dol op de zee dus dat is ideaal!
Een keer per week gaat ze naar een toddler-play-groep. Daar moet ik nog even aan wennen. 19 Schreeuwende peuters en baby's in een kleine ruimte met hun schreeuwende moeders is een beetje teveel van het goede. Vooral de moeders eigenlijk..moeders zijn maar rare wezens. Wezens die in staat zijn je heel trots te vertellen hoe lief hun kleine meisje wel niet is, terwijl hetzelfde kind twee meter verderop met een koekenpan de hersens van mijn au pair kindje staat in te slaan. Say whut? Even wennen dit hele sociale mama-gedoe als je zelf (obviously) geen mama bent. Scheelt weer dat Britten zich nogal verplicht voelen om te vragen hoe het met je gaat en waar je vandaan komt, er is altijd wel iets om over te praten.

Bizar maar waar: ik heb een deuk in mijn pink omdat ik m'n telefoon ondersteun.
Note to self: fix je laptop zodat je kan bloggen, Aline!

Later!